Rianne Wildmann (1954)

Als kind zag ik beelden en ervaarde verhaaltjes. Ze vertelden iets over het
leven zelf. Ik groeide op en ging werken. Als fysiotherapeute hield ik me
vooral bezig met fysieke beelden en luisterde naar de verhalen van patiënten.
Ik hoorde thuis in hun verhaal, geen mooier beroep dan fysiotherapie.

Verrassend dus, een omscholing richting Personeelwerk. Toch paste ik 
prima als personeelscomsulent bij het revalidatiecentrum en later bij het
arbeidsbureau. Ik leerde hoe organisaties werken, luisterde naar de
verhalen van werkgevers, werknemers en werkzoekenden. Hier kon ik
m’n pensioen halen, maar m’n 12 ½ jarig jubileum werd tevens m’n
afscheidsfeest.

Ondertussen had ik jarenlang opleidingen gevolgd op intuïtief gebied.
Het bracht me in contact met het wezenlijke verhaal achter de dingen.
Terugdenkend aan mijn kindertijd kon ik alles nu handen en voeten geven.
De verhaaltjes regen zich aaneen tot een groter, meer wezenlijker verhaal.
Ik werd moeder, en ja, daar kun je een boek over schrijven. 
Na m’n afscheid begon ik een eigen praktijk in aurahealing, –reading en 
Feng Shui en dacht: Dit blijf ik doen, ook als oude wijze vrouw.

Ik ‘las’ de beelden van individuele cliënten en organisaties. Daar hoorden 
woorden bij die vervolgens verhalen werden. Samen werden we ons bewust 
van die verhalen. Langzamerhand veranderde de relatie met m’n cliënten. 
We hadden elkaar niet meer nodig. De praktijk stopte. 
De beelden en hun verhalen, die gaan gewoon door.